Nieuwjaar nadert, dus in de Lage Landen worden kelders en koelkasten als vanouds volgestouwd met liters champagne, cava en prosecco. Nochtans zijn de ‘alternatieve schuimwijnen’ sterk in opmars. Niet alleen de crémants uit de Loire of Bourgogne stijgen in aanzien. Ook Belgische bubbels als Genoels-Elderen, Meerdael en Schorpion winnen gestaag aan populariteit.
Maar. Er zijn nog kapers op de schuimende kust. Elke eindejaarsperiode zetten de Britten hun English Fizz maar al te graag in de kijker. Een tijd geleden bezocht ik de grootste producent van dergelijke Fizz: Chapel Down Winery in Tenterden, Kent. Het domein is misschien nog het best bekend als de leverancier van de Rosé Brut die werd geschonken op het huwelijk van Prince William en Kate Middleton.
Wijngaarden van Chapel Down Winery in Tenderden.
Een rondleiding bij Chapel Down begint onvermijdelijk met een bezield verhaal over Cristopher Merret, de 17de-eeuwse Engelsman die 30 jaar vóór Dom Pérignon al suiker toevoegde aan stille wijn om er een sprankelende goedje van te maken. Deze anekdote maakt meteen ook duidelijk met wie de Engelse fizz makers zich durven meten: de grote jongens uit champagne.
Waarom ook niet, redeneren ze zelf. We hebben toch dezelfde krijtbodem? Inderdaad: de witte kalkrotsen die je vanaf de ferry ziet fonkelen in Dover lopen onder de grond verder tot aan de grijpgrage en hongerige wortels van de Zuid-Engelse wijngaarden. Bovendien werkt de opwarming van de aarde de grootste klimaatverschillen weg en claimen de Engelsen dezelfde expertise als hun Franse concurrenten. Kunnen de Engelsen schuimwijnen maken die champagne naar de kroon steken? In Kent klinkt het antwoord – al dan niet met stijve bovenlip – why of course.
Chapel Down produceert ±1 miljoen liter /jaar. Handmatige remuage zit er dus niet meer in .
Chapel Down heeft een wijngaard van 9 hectare in Tenderden en nog eens 30 hectare enkele kilometers verderop in de buurt van Aylesford. De aangeplante druivenrassen zijn Bacchus, Chardonnay, Pinot Blanc, Reichensteiner, Schönburger en Müller-Thurgau voor witte wijnen; Pinot Noir, Dornfelder, Rondo en Regent voor de rode.
De witte stille wijnen die we proefden, waren niet om van achterover te vallen. Fris en flinty, dat wel. De Pinot Noir had aangename kersenaroma’s maar proefde wat ‘groen’ in de mond. Het waren zoals verwacht de sprankelende wijnen die toonden waar Engelsen terecht trots op zijn. Vooral deze Blancs de Blancs 2007 (daar uitgesproken als ‘blank-duh-blank’) stak er met kop en schouders bovenuit: heel aangename en fruitige neus: citroenzeste, zure appel en het herkenbare aroma van brioche dat erdoor prikt. In de mond mooi mousserend.
Een aanzet van fris wit fruit en citrus, gevolgd door een erg ‘romige’ afdronk. Intense smaken van crème fraîche en appeltaart blijven nog lang nazinderen. Heerlijk.
Wil je op de hoogte blijven van wat er reilt en zeilt op Le Vin Perdu? Dat kan via Twitter en Facebook.
Le Vin Perdu 
Bart Van Honsté
7 januari 2014
Die Engelse schuimwijnen, daar ben ik wel reuzenieuwsgierig naar, zeker na het lezen van dit stukje.
Trouwens welke druiven hebben ze verwerkt in die Blank-duh-Blank? Enkel chardonnay of zitter er ook andere witte druiven tussen?
Le Vin Perdu
7 januari 2014
Dag Bart, daar wisten ze te zeggen dat het om Chardonnay ging, maar ik kan niet met zekerheid zeggen of er ook andere witte druiven in de blend zijn gegaan … Het enige dat ik met zekerheid kan zeggen, is dat het het proberen waard is 🙂